Tevreden kijk ik op de weegschaal. Het is zaterdagochtend en in constateer dat ik bijna op de helft ben als het gaat om mijn doel dat er veertien kilo af moet. Die avond kijken we met het gezin een van de delen van Lord of the Rings. Die twee gegevens lijken onafhankelijk van elkaar te zijn, maar niets is minder waar.
Iedereen die de filmreeks kent, weet dat het een flinke zit per deel is. Meer dan avondvullend, want je bent bijna drie uur onderweg als je zonder pauze de film bekijkt. Maar tussendoor moet er geplast, drinken ingeschonken en een knabbeltje op tafel komen, dus tel er in totaal ruim een halfuur bij op en je weet dat als je om pakweg acht uur begint, je richting middernacht gaat als je je mandje opzoekt.
Ondanks dat het donker is, we hebben een beamer en als we film daarop kijken maken we het voor de totaalbeleving zo donker mogelijk, en ik dus niets anders zie dan het grote scherm voor me, weet ik dat er iets lekkers op tafel staat, iedereen aan zijn favoriete drankje zit en ik… Ik zit aan mijn fles met water-met-smaakje.
Ik schenk mezelf een goed glas in en schiet ‘per ongeluk’ een beetje uit.
Ik denk terug aan de weegschaal vanochtend. Het gaat goed, dus… kan ik de teugels niet een beetje laten vieren? Wat kan het voor kwaad als ik nu alvast een lekker whisky neem en dan aan het einde van de film nog eentje. Twee stuks lijkt me toch niet zo’n probleem? Terwijl ik mezelf nog aan het overtuigen ben, loop ik als een willoze zombie naar de kast met glazen en pak er mijn favoriete tasting glass uit. Ik schenk mezelf een goed glas in en schiet ‘per ongeluk’ een beetje uit. Met een goed gevuld glas kijk ik tevreden verder en richting het einde van de film herhaalt het ritueel zich nog een keer.
De volgende ochtend is de weegschaal mild met mij en haal ik opgelucht adem. Het is zondag. Dat betekent in dit geval een Formule 1-race. Als het gisteravond goed ging, waarom zou het vandaag dan niet goed gaan? Ik herhaal mijn stoutmoedigheid van de avond ervoor en voeg daar een paar stukjes kaas en worst bij. Ik voel me een belhamel die stiekem een appel steelt bij de groenteboer.
Maandagochtend sta ik wederom om de weegschaal. De schrik slaat mij om het hart. Een halve kilo erbij. Dat lijkt niet veel, maar de flow van afgelopen weken komt hiermee abrupt tot stilstand. Niet eerder keerde dat ding waarop ik sta zich tegen mij. Wat nu? Kleine uitspattingen moeten kunnen, maar kennelijk niet in een traject als dit en ook niet als je je elke dag weegt. Of dat laatste zo’n goed idee is, vraag ik mij terstond af, maar daar kom ik op terug.