Samen met mijn zoon en een goede vriend kijk ik zoveel mogelijk Formule 1-races. We zijn al jaren fan en het is des te leuker, omdat ik samen met mijn zoon deze passie deel. Een middagje Formule 1 gaat natuurlijk niet zonder cola, bier en wat etenswaren op tafel. Meestal zijn het de klassiekers als blokjes kaas, schijfjes worst en chips. Soms is het wat chiquer met toastjes en verschillende kaasjes, en dan zijn het weer bitterballen uit de frituur (snacks uit de oven blijven toch surrogaat).
Normaliter is dit allemaal geen probleem, maar nu zit ik in de fase van afvallen en nieuwe levensstijl. Past dit hierin? De vorige blog eindigde ik met de vraag wat wilskracht precies is. Daar ga ik in een volgend blog mee verder, want dit moest even tussendoor. Er was namelijk een race en het was mooi weer en onze gezamenlijke held, Max Verstappen, won na een moeizaam begin, en… ik heb me nergens aan gehouden. Bovendien vroeg mijn zoon of hij mocht frituren en daar zeg ik geen ‘nee’ tegen.
“Niet om het goed te praten voor mezelf, maar dit is precies de reden waarom ik niet heb gekozen voor een dieet.”
Wilskracht
Wat wilskracht dan ook is, het was die zondag ver te zoeken. De volgende ochtend woog ik mezelf en ik werd nog een keer geconfronteerd met mijn zwakke middag: een halve kilo extra. Had ik niet sterker moeten zijn? Had ik in plaats van lekker bier niet beter de alcoholvrije variant kunnen nemen? Had ik niet tien, maar twee snackjes moeten nemen? Had ik niet…
Nee! Niet om het goed te praten voor mezelf, maar dit is precies de reden waarom ik niet heb gekozen voor een dieet. In vrijwel geen enkel dieet zou ik dit kunnen doen. Alleen het puntendieet staat dit toe, maar dat waren waarschijnlijk genoeg punten voor twee dagen geweest. Zou ik hebben kunnen aanzien hoe mijn zoon en vriend de ene bitterbal na de andere naar binnen schoven, terwijl ik zit te knauwen op een komkommertje, een bleekselderijstengel met een verantwoord watertje voor me? Nou, ik dacht het even niet.
Kluizenaar
Dit soort momenten horen erbij, vind ik. Niet als een kluizenaar leven betekent dus dat je een middag kunt hebben waarin alle remmen een keertje losgaan. Dat ik daarna een paar dagen nodig heb om die halve kilo op te ruimen, neem ik voor lief. Er is een tijdje een reclamecampagne geweest vanuit de overheid die pleitte voor balansdagen. Nou, dat wordt voor mij misschien wel een balansweek, maar ik heb wel genoten. Het zij zo.
Laat ik dit maar de wilskracht noemen die leven heet. Nu is het dan toch tijd om de wilskracht de ontdekken die maakt dat het allemaal uiteindelijk wel lukt om af te vallen en er een gezonde levensstijl op na te houden.
Vorige: Water, water, water — Volgende: Waarom lukt het nu wel?