Een beetje gespannen ben ik wel. Mijn zoon smult van mijn verhaal. Ik lees hem elke dag een hoofdstuk voor. Nu ligt mijn verhaal bij de schrijverskring waar ik lid van ben. Zij kijken met andere ogen. Is mijn verhaal kwalitatief goed genoeg? Is het een beetje leesbaar? Is het echt een verhaal voor kinderen? Dat soort vragen. Van kritische schrijvers. Daar gaan we…
Het begint al goed: ‘De eerste alinea vond ik dramatisch. Ik heb het zelfs weggelegd voordat ik weer ging lezen.’ Wow, dat is geen fijne binnenkomer. Vooral als de anderen instemmend knikken en er ‘dat vond ik ook’ aan toevoegen.
Daarna gaat het gelukkig beter: ‘Ik ben opnieuw gaan lezen en de tweede alinea was al beter, de derde nog beter en de volgende hoofdstukken werden ook beter. Ik was nieuwsgierig wat er verder ging gebeuren en wilde graag doorlezen.’
“De eerste alinea vond ik dramatisch.”
Pffff, dat valt dan weer mee. Zeker als de volgende zegt: ‘Je verteldrang en enthousiasme spatten ervan af.’ Net als die dramatische opening, krijgt deze opmerking ook bijval. Mijn onzekerheid valt langzaam weg en ik krijg het idee dat het een verhaal met potentie is. Maar we zijn nog niet klaar.
‘Taalkundig valt er wel een en ander op aan te merken. Je zinnen zitten vol met herhalingen, dubbele woorden en te uitgebreide beschrijvingen.’ Oké, daar kan ik iets mee. Het verhaal gaat meer vaart krijgen als zinnen korter worden, herhaling vermeden wordt en beschrijvingen duidelijker en compacter worden.
Wanneer ik naar huis rijd, ben ik opgelucht en blij. Vooral omdat mijn medeschrijfgenoten enthousiast waren over het verhaal zelf. Als dat al niets was geweest, dan zou ik niet kunnen vertellen en dat was dramatischer geweest dan een slechte opening.