Ik was driftig aan het typen. Het was ’s avonds laat en eigenlijk wilde ik gaan slapen. Toch, er moest nog een stuk geschreven worden om een scene helemaal af te krijgen. Dat wil zeggen, tot het moment dat een van mijn personages het verhaal ging vertellen over wat haar eerder was overkomen. En toen gebeurde er iets vreemds.
Ik vroeg me af of ik het haar op dat moment zou laten vertellen of de volgende dag. Wacht even, haar laten vertellen? Ik ben toch de schepper van het verhaal? Waarom moet zij het dan doen?
Daar moest ik even over nadenken. Ik zou op dat moment niet kunnen vertellen wat haar was overkomen. Ik wist het echt niet. Ik was er niet bij geweest. Evengoed was ik wel benieuwd. Zou ik nu nog naar haar luisteren of toch morgen. Morgen zou ik uitgerust zijn en haar verhaal goed tot me door kunnen laten dringen.
Zij vertelt haar verhaal zelf wel
Door het vertrouwen dat ik in mijn personage had, kon ik met een gerust hart naar bed. Zij zou het verhaal morgen vertellen aan mij en ik hoefde het alleen maar op te schrijven.
Dat was ook precies wat er gebeurde. Ik hing, uitgeslapen en al, met mijn vingers boven het toetsenbord. Zij ging vertellen. Ik ging typen. Het was een spannende gebeurtenis, waarvan ik mij niet kon voorstellen dat het haar was overkomen. Ik vond het ook wel sneu, maar ik kon er niets aan doen. Het enige wat ik kon doen voor haar, was het opschrijven. Het is een onderdeel van het boek dat belangrijk is. Herschrijven kon niet. Dat zou haar geen recht doen. Ze zou mij niet meer vertrouwen en niets meer vertellen.
Of dit nu flow heet of dat ik mij vereenzelvigd heb met mijn personage, ik weet het niet. Ik weet wel dat het een bijzondere schrijverservaring was die ik graag vaker meemaak.
Aflevering gemist?
Volgende aflevering ook lezen?