De definitieve versie van mijn verhaal is nu klaar. Dat wil zeggen, dat denk ik. Twee redactieronden, diverse proeflezers en het gezin hebben zich over mijn verhaal ontfermd. Ikzelf heb het inmiddels al een keer of tien gelezen en doorgenomen, dus waarom zou het niet klaar zijn? Omdat ik een aanbod uit onverwachte hoek krijg en begin te twijfelen.
Op Twitter reageerde ik op iemand, ik weet niet eens meer waarover het ging. Wat ik nog wel weet is dat ik in mijn reactie liet vallen dat ik bezig was met een kinderboek. Dat was de trigger voor een ander om mij een DM (direct message, voor de niet-ingewijden) te sturen. Daaruit ontstond een aardige conversatie over schrijven, proeflezers en redigeren. Of zij mijn flaptekst eens mocht lezen, want zij redigeerde ook.
Natuurlijk, waarom niet, dacht ik. Daar kwam een en ander ter verbetering uit. Dat gaat zo bij redacteuren, die vinden altijd wel iets. Het was ook best zinnig commentaar. Dat was mooi, want een sterke achterflap is een goed marketinginstrumentje. Ze wilde ook best een paar pagina’s van mijn verhaal lezen. Dat kon ik dan als een second opinion beschouwen.
Dat kan ik wel doen, maar ik heb net de definitieve versie opgestuurd voor de opmaak voor de drukker. Oké, ik kan die versie nog een keer terugtrekken, maar wat win ik daarmee? Mijn redacteur heeft goed werk gedaan, ik heb daar vertrouwen in. Maar ja, een andere redacteur ziet weer andere dingen. Kan het verhaal nog beter worden.
Hoeveel redacteuren ik ook op mijn verhaal loslaat, iedereen vindt wel iets.
Dan valt het kwartje. Hoeveel redacteuren ik ook op mijn verhaal loslaat, iedereen vindt wel iets. Het gaat ook om persoonlijke voorkeuren, ervaring en zelfs stokpaardjes. Ik moet niet mijn verhaal loslaten op een nieuwe redacteur, nee, ik moet mijn verhaal gewoon loslaten. Het is goed zo. Als ik niet het vertrouwen heb in al die mensen die zich al hebben gebogen over mijn verhaal, heb ik dan wel vertrouwen in mijzelf?
Vriendelijk doch beslist wijs ik haar aanbod af. Voor mij is dit een grote overwinning. Ik heb er vertrouwen in dat mijn verhaal goed genoeg is om door de wereld te laten lezen. Loslaten is zo makkelijk nog niet, maar als je het eenmaal hebt gedaan, kun je weer even de wereld aan.