Het was niet alleen spannend om mijn verhaal voor te leggen aan proeflezers, maar minstens zo spannend was het om hun commentaren terug te krijgen. Kinderen zijn eerlijk en nemen meestal geen blad voor de mond. Da’s wel zo fijn, maar in dit geval o zo eng. Goed, ik kreeg dus hun feedback…
Gelukkig vonden ze het een leuk verhaal met veel spanning, humor en leuk bedachte namen voor de dieren die hulp bieden aan Justin (de hoofdpersoon). Als een van de kinderen zegt een keer tot twaalf uur ’s nachts te hebben doorgelezen, omdat ze niet kon stoppen, dan heb ik mijn doel bereikt: een verhaal dat je vastgrijpt en niet meer loslaat.
Was er dan geen kritiek? Zeker wel. De meest geweldige opmerking was toch wel: “ik zou het verhaal misschien nog heel even door de spellingcontrole halen”.
Ze zetten me ook aan het denken. Andere opmerkingen gaan over moeilijke woorden, hoofdstukken die overbodig zijn, te kort zijn, of juist wat langer hadden gekund. Allemaal opmerkingen waar ik iets aan heb.
De juf van mijn zoon was ook proeflezer en ze heeft het verhaal voorgelezen aan de klas. Zonder uitzondering vonden ze dat er een vervolg moest komen. Ze zijn zo lief geweest om daarvoor ook een aantal suggesties te doen, en ik moet zeggen, daar zit een aantal heel leuke ideeën bij.
Bij deze commentaren voeg ik de laatste opmerkingen van mijn redacteur en is het tijd geworden de definitieve versie te maken.