Een superspannend winterverhaal

Marcel schrijft een kinderboek – Aflevering 12: Een verhaalfragment

 

Tjonge, ik ben klaar met pielen. Mijn verhaal ligt weer bij mijn redacteur. Ze gaat er nog een keertje doorheen, maar dat is voor de welbekende puntjes op de i.

Ik had beloofd om iets meer te vertellen over het verhaal. Nu heb ik in aflevering 4 ook al iets verteld, dus ik dacht: ik laat gewoon een fragment lezen. Ik ben heel benieuwd of dit fragment de nieuwsgierigheid wekt. Laat gerust weten wat je ervan vindt. Nou, genoeg gekletst, hier komt het:

โ€˜Geen probleem, hoor, maar kan tante Debbie dan niet eerder komen?โ€™

โ€˜Oei, dat weet ik niet. Wacht, ik stuur haar wel een appje dat ik eerder vertrek doordat er zoveel sneeuw valt. Dan vraag ik of zij ook eerder kan komen. Ze hoeft maar twintig minuten te rijden, dus je hoeft niet lang alleen te zijn.โ€™ Terwijl zijn vader met zijn telefoon stond te modderen, keek Justin naar buiten. Hij zag de straat al niet meer doordat het zo hard sneeuwde. Aan de overkant van de straat begon het bos. Hun huis was het laatste huis van het dorp. Of het eerste, zei Justins vader altijd, het is net van welke kant je het bekijkt. Justin grinnikte van binnen. Gekke pap, dacht hij.

De toppen van de bomen waren al mooi wit geworden. De stammen van de bomen waren nog goed te zien. Het leek net alsof de sneeuw op de straat een witte boterham was, dat de sneeuw op de bomen een witte boterham was en dat de stammen een hele dikke laag chocopasta waren. Justin kreeg trek van die gedachte.

โ€˜Juhuus, ik gaโ€™, riep zijn vader, โ€˜tante Debbie heeft al een appje teruggestuurd. Ze moest nog wat doen. Ze is er met een uurtje.โ€™

Justin gaf zijn vader een dikke knuffel en toen hij zijn vader had uitgezwaaid en de straat uit had zien glibberen, liep hij naar de trap. In bad had hij er nog eens over nagedacht en hij vond het toch vreemd dat hun kerstboom opeens zo snel zijn naalden verloor.

Net toen hij naar zolder wilde hollen om het boek te halen, hoorde hij de deurbel. Dat kan nooit tante Debbie al zijn, dacht Justin. Zou pap iets vergeten zijn?

Hij deed de deur open. โ€˜Oโ€™, zei hij verbaasd. Voor hem stond een meisje van zijn leeftijd met een zaag in haar hand te bibberen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *