Dat had ik dus nooit verwacht van mezelf. Dat ik het herschrijven en steeds opnieuw pielen aan mijn verhaal leuk zou vinden. Normaliter denk ik altijd, klaar is klaar, niets meer aan doen en huppakee, op naar het volgende. Nu niet. Het is dat ik dit stukje wil schrijven, anders was ik met mijn verhaal bezig geweest. Ik zal toch niet…
…net als iedere schrijver het idee hebben dat dit verhaal, dit boek-in-wording, mijn kindje is? Doe normaal, zeg. En toch laat ik mij door Justin (mijn hoofdpersoon) en Marinda (belangrijkste ‘bijpersoon’) elke keer de wereld intrekken van het avontuur dat zij beleven. Hun avontuur moet perfect op papier staan. Iedere lezer moet compleet hun wereld ingezogen worden en balen als het verhaal helemaal verteld is.
Afgeleid worden vind ik heerlijk.
Om dat te bereiken moet ik dus pielen en dat vind ik niet erg. Om te kunnen pielen moet ik mij niet laten afleiden. Afgeleid worden vind ik heerlijk. Even koffie pakken, dan dat ene liedje op de radio heel hard zetten, toch nog even Insta of Facebook checken. Oh, de post, wat zou de postbode gebracht hebben. Ik kijk haar na door het raam. Aangenaam.
Om de focus te houden, want intrinsieke motivatie is niet altijd genoeg voor mij, zet ik de timer van mijn telefoon op 45 minuten, zet het geluid uit en draai hem om, zodat het tafelblad als eerste een mogelijk oplichtende scherm ziet.
Soms hoor ik de timer niet eens en dan schijn je in een flow te zitten. Volgens mij zit ik al weken in een flow en kom ik er nog even niet uit. Justin en Marinda trekken aan mij, dus ik ga weer. Het volgende blog komt, maar ik weet niet wanneer. Wat ik wel weet is dat ik dan iets meer vertel over het verhaal.