Ja hoor, ik ben eindelijk begonnen. Aan een boek. Zoals ik zijn er zovelen. Zoals ik zijn er ook zovelen die al bij een eerdere poging vroegtijdig zijn afgehaakt. Zoals zovelen neem ook ik mij voor dat nu niet te doen, de discipline op te brengen elke dag te schrijven en als ik het verhaal het raam uit wil donderen, houd ik het raam potdicht.
Voor mezelf en misschien wel mijn omgeving, sta ik drie nul achter. Ik heb een reputatie aan veel dingen enthousiast te beginnen, maar (vrijwel) niets af te maken. Dat knaagt. Ik voel me soms net een lammetje in de wei dat vrolijk naar een bloemetje huppelt, het proeft, maar tijdens het knabbelen alweer een ander bloemetje ziet. Het bloemetje dat nog in mijn mond zit, ben ik terstond vergeten.
Nu wil ik sterk zijn en dit project écht tot een goed einde brengen. Met uitgave en al. Dat zal nog een flink karwei worden.
Daar is dus dat lammetje dat een bloemetje zag waarop kinderverhaal stond.
Wat voor boek ik aan het schrijven ben? Eerst een stukje terug in de tijd. De klas waarin mijn zoontje zit, heb ik begeleid bij het schrijven van sinterklaasverhalen. Voor die gelegenheid heb ik zelf een aantal korte sinterklaasverhalen geschreven. Dat hele traject vond ik niet alleen erg leuk om te doen, maar het heeft mij op een genre gebracht dat ik nog niet eerder had ontdekt: het kinderverhaal.
Ik ben dus begonnen aan een kinderboek. Wel een hoop schrijfervaring, maar nog nooit een kinderboek geschreven. Daar is dus dat lammetje dat een bloemetje zag waarop kinderverhaal stond.
Tot mijn vreugde moet ik bekennen dat het verhaal dat ik bedacht heb mij niet los kan laten. De spirit zit er dus goed in. Ik schrijf elke dag en het verhaal vordert gestaag. Tegelijk ben ik bang voor mezelf. Bang dat ik over een tijdje een ander bloemetje tegenkom. Ik mag hopen dat ik dit verhaal af heb voordat ik dat andere bloemetje zie.
Nieuwsgierig naar de volgende aflevering? Kinderbadje.