In goed gezelschap zit ik in een restaurant. Als aperitief gun ik mezelf een trappistenbier van de tap. Als het op bier aankomt is niets lekkerder dan een getapte. Mijn ogen glijden over de menukaart. Ik vertraag bij de salades. In leestempo laat ik mijn ogen van boven naar beneden en van links naar rechts de verantwoorde gerechten lezen. Niçoise, caprese, Al tonno, alle klassiekers zijn er. Welke moet ik kiezen en waar heb ik zin in?
Overstemd
Met een schuin oog kijk ik stiekem naar de vleesgerechten. Tournedos, rib-eye van de grill, goed gemarineerde spareribs, ook zij zijn er allemaal. Het water loopt me ongemerkt in de mond. Even schud ik met mijn hoofd en duw ik mijn ogen terug naar de sectie groen.
Mijn gezelschap kiest voor een uitbreid belegde burger, dat wil zeggen een burger met gebakken uienringen, meegebakken plakjes spek en cheddarkaas, afgemaakt met friet (of patat: wat jij wil) en huisgemaakte mayonaise. Vooraf worden het garnalenkroketjes. En ik? Ik twijfel. Niçoise of caprese, met vooraf sowieso een heldere bouillon. Kan niet veel mis mee zijn en gegeven de omstandigheden zijn dit de meest gezonde keuzes die passen in mijn nieuwe levensstijl.
“Anderen kunnen dat vast met een bouillonnetje en een kom salade die ik louter verwacht als bijgerecht, maar ik dus niet.”
Ik leg de kaart weg. We kletsen wat, maar in mijn hoofd zingen salades rond. Ze worden overstemd door flinke stukken vlees, grote hoeveelheden gefrituurde staafjes en romige mayo. Onze bediening van de avond komt de bestelling opnemen. Mijn tafelgenoot steekt van wal. Nadat de garnalenkroketjes en de burger ingetikt zijn op het apparaat dat nonchalant vastgehouden wordt, is zijn bestelling virtueel al naar de keuken gezonden.
Extra portie
Nu is het mijn beurt. Ik haper en als een vis op het droge gaan mijn lippen op-en-neer, maar even komt er geen geluid uit mijn mond. Dan denk ik in een split second, ik zit godgl…. in een restaurant. Ik ga geld uitgeven om te eten wat ik wil en om keurig bediend te worden en om te genieten van de avond. Anderen kunnen dat vast met een bouillonnetje en een kom salade die ik louter verwacht als bijgerecht, maar ik dus niet.
‘Voor mij ook de garnalenkroketjes en als hoofdgerecht de rib-eye graag. Medium is goed,’ hoor ik mezelf zeggen. Geroutineerd wordt ook mijn bestelling naar de keuken gezonden. Voordat ze wegloopt, zeg ik: ‘Doe er maar een extra portie friet bij.’ Ik drink het laatste restje van mijn trappist, geef haar het lege glas en voeg eraan toe: ‘En graag nog eentje van deze.’
Het nagerecht zal ik je besparen, maar je kunt vermoeden dat het meer dan een kop koffie was. Hoeveel concessies ik ook ga doen, mezelf beperken in een restaurant hoort daar zeker niet bij.
Vorige: Tussenstand – Hoe ver ben ik? — Volgende: Krimpt mijn maag?