Justin voelt de warme handen van de juf op zijn schouders. Hij kijkt de klas rond terwijl hij boven zich de stem van juf Carolien hoort. Zij vertelt aan de klas dat Justin net verhuisd is en dat hij vanaf vandaag hun nieuwe klasgenootje is.
Zat Marinda maar op deze school, dacht Justin. Bij het rondkijken had hij geen enkel bekend gezicht gezien. Marinda had hem tijdens het kerstdiner bij hem thuis verteld dat ze op de andere school in het dorp zat. Er waren dus twee scholen in het dorp. Dat wist Justin eerst niet.
“Waarom zeg je de andere school”, had Justin gevraagd, terwijl hij net een hap van zijn kerstpudding had genomen.
“Mijn school is de openbare en die van jou de christelijke. Mijn tante heeft weleens verteld dat de gelovigen en niet-gelovigen vroeger hun eigen school hadden, maar ook een eigen sportvereniging en zo. Nu is dat niet meer, maar in dit dorp noemen ze elkaars school nog steeds de andere school. Waarom weet ik ook niet.”
Gek, had Justin gedacht, een school is toch een school. Wat maakt het uit, als je het er maar leuk hebt.
De handen op zijn schouders begonnen te bewegen. Justin schrok en iedereen leek dat te hebben gezien, want ze begonnen te gniffelen. Eén hand ging van zijn schouder af en wees in de richting van een groepje met vijf tafels en stoelen, maar met vier kinderen. De andere hand duwde hem zachtjes die richting op.
Justin kon zich niet herinneren wat juf Carolien allemaal had gezegd, maar het leek hem het beste om naar de lege plek te lopen en daar te gaan zitten.
Hij keek de kinderen een voor een aan. Allemaal zeiden ze hun naam: Jasper, Selim, Noortje en Naomi. Hij probeerde de namen te onthouden. Naomi kwam hem ineens bekend voor. Waarom had hij dat net niet gezien, dacht hij.
“Ja, je ziet het goed”, zei Naomi vrolijk. “Ik ben de dochter van de bakker en ik heb je weleens in de winkel gezien met je vader. Soms help ik op zaterdag als het druk is.”
Justin kreeg het warm en hij had het gevoel dat zijn hoofd een stoplicht was dat ineens op rood was gesprongen.
“Houd je van voetballen”, vroeg Selim.
Pfff gelukkig, dacht Justin, daar kan ik wel op antwoorden. “Ja, in de stad waar ik vandaan kom, zat ik op voetballen.”
“Welke positie”, vroeg Jasper.
“Meestal spits, maar soms ook erachter”, zei Justin zelfverzekerd. Hij merkte dat hij door het avontuur met Marinda, Archibald, trollen en reuzenkabouters sneller iets durfde te zeggen. Hoewel, het blijft lastig met meisjes. Maar ja, dat zal ook wel goedkomen. Dat is bij Marinda ook gebeurd. Niet vergeten haar te appen na school hoe het geweest is, dacht Justin.
“Goed, pak allemaal je rekenboek. De vakantie is voorbij. Er moet weer gewerkt worden”, zei juf Carolien gespeeld streng.
Zuchtend deed iedereen zijn laatje open en pakte zijn rekenboek.