Joepie, eindelijk de mail van mijn redacteur waarin ze een leesrapport en mijn verhaal, waarschijnlijk vol met verbeteringen, terugstuurt. Vol verwachting open ik het bericht. Ze schrijft nog dat ik niet moet schrikken, maar daar lees ik in mijn enthousiasme net iets te vlot overheen. Ik open het leesrapport en scheur daar diagonaal doorheen. Daarna open ik het verhaal zelf, maar van scheuren blijft alleen de gedachte over om het hele verhaal door te scheuren.
Gelukkig ben ik alleen en kan ik een uurtje uithuilen. Door mijn tranen heen kijk ik nog eens en nog eens. Eigenlijk valt het wel mee. Ja, het aantal strepen en verwijzingen tellend, lijkt het verhaal volledig opnieuw geschreven, maar tussen de opmerkingen zie ik ook leuke en bemoedigende zinnen.
Gelukkig ben ik alleen en kan ik een uurtje uithuilen.
Ik pak het leesrapport er nog eens bij en lees het nu zorgvuldig. De eerste zin is al heel bemoedigend: Goed verhaal, origineel met soms een grappige verwijzing naar Harry Potter, dat duidelijk met plezier en humor geschreven is en fantasierijk…
En de volgende zin eigenlijk ook: Er zitten genoeg punten in om het een goed spannend verhaal te maken…
Oh, oké, er zit dus potentie in mijn verhaal. Goed, er moet nog een en ander uitgewerkt worden, maar het is echt niet zo dat het bagger is. Dat ik maar beter kan gaan punniken of zo. Nee, nee, niet punniken. Nee, ik moet aan de slag. Ik voel de energie. Ik heb zin, in eeeh, schrijven.
Er is werk aan de winkel. Het is veel, maar niet uitzichtloos. De schrijverskring waarin ik zit kan kritisch zijn, maar met dit commentaar kan ik echt mijn tanden in de verbetering van mijn verhaal zetten. Tegelijk heb ik vertrouwen. Er zijn mogelijkheden.
Mijn tranen zijn inmiddels verdwenen en ik kan niets anders zeggen dan: Ik heb er zin an!